Mantelzorger Mini aan het woord
Mantelzorg hoort bij mensen en bij het leven. Voor bijna iedereen geldt: je wordt mantelzorger, je bent het of je hebt mantelzorg nodig. Eén op de 3 volwassenen in Nederland geeft mantelzorg. Die zorg is voor iedereen anders. Hieronder het persoonlijke verhaal van Mini.
Als Mini (81) op 52-jarige leeftijd plotseling weduwe wordt en er van haar 5 kinderen nog een zoon thuis woont, drukt de predikant haar op het hart assertiever te worden. Zo leert ze gaandeweg keuzes maken, grenzen stellen en tijd voor zichzelf te nemen. Dat komt goed van pas nu ze mantelzorger is voor Reitze (87), haar 2e echtgenoot bij wie in 2021 vasculaire dementie is vastgesteld.
Mini is opgegroeid ‘achter de Haarmolen’ in Heemse en woont sinds haar eerste huwelijk in 1963 in Ommen. Haar jongste dochter woont in de buurt en vormt daardoor een welkom klankbord voor Mini.
In haar jonge jaren werkt Mini op de administratie bij een drukkerij/uitgeverij en tijdens haar eerste huwelijk is ze, als vrouw van de directeur, jarenlang nauw betrokken bij de Guido de Brèsschool. Ook daar ondersteunt ze op administratief gebied, maar staat vooral bekend als de fotograaf, die steevast alle leerlingen op hun eerste schooldag en tijdens vele schoolreisjes in beeld brengt. Als met het overlijden van haar echtgenoot deze rol komt te vervallen, biedt de kerkenraad Mini een nuttige en nodige bezigheid. Ze neemt het scribaat, de notulen en de preekvoorziening voor haar rekening, wat uiteindelijk een ‘dienstverband’ van 29 jaar zal worden.
Mini was gewend er met haar gezin in de schoolvakanties op uit te trekken naar hun vaste plekje op de camping in Zeeland. Een voor Mini waardevolle periode om los te laten en op te laden. Niet gek dus, dat Mini haar vakanties erg mist als ze er ineens alleen voor staat. Met steun van haar familie maakt ze in eerste instantie weer tripjes naar Zeeland en zo besluit ze een spannende stap te zetten en zich aan te melden voor een reformatorische groepsreis naar Zwitserland.
Al bij de opstapplaats ontmoet ze weduwnaar Reitze, die zittend op zijn koffer in afwachting is van dezelfde bus. Tijdens de reis maken ze nader kennis en besluiten contact te houden. Beiden geloven dat hun wegen zo geleid zijn, dat ze elkaar mochten vinden.
Tijdens hun huwelijk blijven Mini en Reitze reislustig. Van cultuur tot geschiedenis en van Amerika tot Griekenland, Moskou en de Baltische staten. Na flink wat lichamelijk ongemak in 2020 pakken ze de draad dan ook snel weer op, maar het gaat moeilijker dan gedacht als Reitze die week last heeft van veelvuldig trillen. Mini denkt aan Parkinson en stelt voor om de huisarts te bezoeken. Dit blijkt de eerste stap richting de uiteindelijke diagnose vasculaire dementie.
Sinds deze diagnose nemen de zorgen (vooraf en) tijdens vakanties toe, en dat geeft spanning. Praktisch kan het nog wel, maar voor Mini is het hard werken en dat voelt niet als vakantie. Terwijl ze dat juist zo nodig heeft, ze heeft immers een intensieve taak, elke dag.
Naast zijn dementie heeft Reitze veel praktische zorg nodig, waardoor Mini altijd aan moet staan. Regelen, ondersteunen, voorbereiden en vooral niks vergeten. Gelukkig zijn er de dames (en een enkele heer) van de thuiszorg, die dagelijks langskomen en flexibel zijn als het nodig is. Zo kan Reitze ook best een nachtje alleen thuis blijven, maar Mini zou er graag nog eens wat langer op uit gaan. Om zich op te laden en zo de zorg te kunnen volhouden.
Bij de geriater komt al in een vroeg stadium het thema ‘mantelzorg’ ter sprake. Mini heeft er dan ook geen moeite mee zichzelf als zodanig te zien. Ze is blij dat er oog voor is en benadrukt hoe belangrijk het is dat kinderen aandacht hebben voor de behoefte van hun ouders. Zowel voor degene, die ziek is als voor degene, die de zorg op zich neemt. Met haar jongste dochter spreekt Mini regelmatig af om haar verhaal kwijt te kunnen. Maar ook haar andere kinderen bellen vaak om te vragen hoe het gaat en als Reitze op dinsdag naar de Zonnebloem gaat komt er regelmatig een dochter om samen iets leuks te ondernemen. Eén keer per jaar maken ze er zelfs een lang weekend van om herinneringen op te halen in Zeeland. Reitze verblijft dan bij één van zijn kinderen, waarbij ook de Thuiszorg wordt aangepast. Al die steun is erg waardevol voor Mini.
Via casemanager Mirjam komt Mini in contact met het Steunpunt Mantelzorg en zowel zij als Reitze maken graag gebruik van het ondersteuningsaanbod. Het Ontmoetingscentrum is bijvoorbeeld in de buurt, daar kan Reitze ook alleen naartoe, zodat Mini een momentje voor zichzelf heeft. En is er een uitje? Dan haakt Mini graag aan. Ook de creatieve ochtend van het ‘Ontspannen de zomer door’ programma was wat Mini betreft een welkome activiteit. Bedoeld om even wat spanning los te laten en voor Mini de aanzet om zelf weer creatief aan de slag te gaan. Een kunstwerk met herinneringen aan de oppastijd met haar kleinkinderen is in de maak!
Alle hulp die je als mantelzorger krijgt is fijn en belangrijk. Mini is vol lof over de ondersteuning, die ze van professionals krijgt. Met name vanuit de Thuiszorg, maar ook de Casemanager en het contact met de consulenten van het Steunpunt heeft Mini als heel prettig ervaren.
Maar over datgene, wat haar de meeste steun geeft is ze resoluut: als ik mijn geloof niet had gehad, had ik het niet gered.
(Het interview met Mini vond plaats in het kader van de Mantelzorgwaardering en heeft (in een iets kortere versie) in het Ommer Nieuws gestaan op 2 oktober 2024.)